Ritmeshooter en ritmegame met elkaar combineren, dat was de ietwat gekke gok die Mad Fellows in 2017 nam met Aaero. Zeven jaar later doet de studio het opnieuw met een vervolg. Het is gebaseerd op hetzelfde recept en bevat een paar nieuwe functies, waaronder een multiplayermodus. Genoeg om je er weer in te storten?
Als je de eerste Aaero al hebt gespeeld, kom je met dit vervolg op bekend terrein. De ontwikkelaars zijn teruggegaan naar hetzelfde recept. Concreet bestuur je een ruimteschip dat over een rails in een soort (denkbeeldige) buis beweegt. De actie speelt zich af rond de randen van de buis. De buis is bekleed met linten en de opdracht is om het schip zo te besturen dat zijn baan zo goed mogelijk samenvalt met de linten. Dit bepaalt de precisie van de synchronisatie. Bovendien wordt de soundtrack toegevoegd aan de achtergrondmuziek als de synchronisatie goed is. Natuurlijk zijn er ook een paar obstakels die je moet ontwijken, waaronder een aantal dynamische obstakels die een pijl weergeven om aan te geven waar je langs moet om een crash te voorkomen.
Er is ook een shooter-aspect. Met de linker joystick bestuur je de baan van je schip, met de rechter stuur je een vizier. Hiermee kun je je richten op tegengestelde doelen, zodat je ze kunt neerschieten met een druk op de trekker rechtsonder. Als speciale functie kun je met een schuifregelaar op het doel bepalen in welke mate het schot synchroon loopt met de muziek, wat een ritmisch aspect toevoegt dat de uitdaging nog groter maakt. Hoe meer je natuurlijk op de maat van de muziek bent, of je nu schiet of linten speelt, hoe meer punten je scoort en hoe hoger je vermenigvuldiger (tot 8x). Het concept werkt nog steeds even goed, hoewel het duidelijk is dat de gameplay een goede hand-oogcoördinatie vereist. Dit geldt vooral tijdens de fases waarin je zowel de linten moet bijhouden als tegelijkertijd op vijanden moet schieten, of zelfs op de projectielen die worden verzonden.
Dankbaar profiteer je van drie levens om frustratie te voorkomen en dus een stuk te voltooien ondanks een handvol incidenten… Maar dit breekt de multiplier en verlaagt dus de score. Om de 5 sterren per nummer te halen, is de dood geen optie. Je begint dus steeds opnieuw om te proberen je score te verbeteren (wat je ook helpt om op het online leaderboard te klimmen) en zoveel mogelijk sterren te halen. Deze zijn essentieel om de volgende circuits vrij te spelen en zelfs de hogere moeilijkheidsgraden. Maak je geen zorgen, je hoeft niet elke keer alle 5 sterren te halen om verder te komen, maar je hebt er gemiddeld wel minstens 3 nodig en voor een paar nummers heb je er zelfs vier nodig. De titel is echter verre van frustrerend. Je kunt aan de slag met de tutorial, die je een goed inzicht geeft in de basisbeginselen. Dan is er de relaxte moeilijkheidsgraad, waarmee je alle circuits (onbeperkt) kunt ontdekken met onbeperkte levens, vereenvoudigde linten en magnetische hulp. Genoeg om te wennen aan de noodzaak van precieze besturing en rekening te houden met de plaatsing van de linten.
Daarna moet je de moeilijkheidsgraad Normal doorlopen en genoeg sterren verzamelen om de modus Advanced vrij te spelen. Voor het speltype Master wordt het iets ingewikkelder, want je moet 80 sterren halen in Advanced uit de 18 beschikbare nummers. Dat komt neer op een score van 4 sterren op 10 circuits en 5 sterren op de rest. Bij elke nieuwe moeilijkheidsgraad worden dezelfde circuits herhaald, met dezelfde omgeving, dezelfde muziek en dezelfde eindbazen op bepaalde levels. Dit geeft de indruk dat je drie keer hetzelfde spel speelt, in plaats van de moeilijkheidsgraad te bepalen aan de hand van het muzieknummer. Aan de andere kant zorgt het voor een soepeler verloop. In Normal is de magnetische hulp behouden en zijn de linten vereenvoudigd, wat de foutmarge vergroot. In Advanced en Master is de assistentie uitgeschakeld, zijn de linten compleet en de vijanden steeds talrijker. Er valt dus wel wat plezier te beleven aan het spel, vooral omdat de muzikale synchronisatie erg bevredigend is.
Voor ritmespellen heeft de studio natuurlijk veel zorg besteed aan de soundtrack. Er zijn achttien electrotracks van het onafhankelijke muzieklabel Monstercat. Tenzij je allergisch bent voor het genre, is het een echt succes, met genoeg variatie in geluiden en stijlen om steeds weer terug te komen. Visueel gezien zijn de effecten best leuk, maar het is duidelijk dat de graphics niet het sterkste punt van de titel zijn. Veel van de texturen en modellen zijn simplistisch en verschillende elementen worden in een level hergebruikt. Desalniettemin is de artistieke richting van sommige omgevingen erg mooi. In grotten, met een besneeuwd landschap, boven een watermassa of zelfs in het water, het is gevarieerd.
Om spelers aan te moedigen het spel regelmatig opnieuw te starten, hebben de ontwikkelaars een systeem van dagelijkse en wekelijkse uitdagingen geïntegreerd. Deze geven XP, waardoor het niveau stijgt. Dit geeft toegang tot een aantal beloningen (medailles, titels, enz.) om je einde-van-de-missie-weergave te personaliseren. Het is anekdotisch.
Eindelijk, en dit is de belangrijkste nieuwe functie van dit vervolg, heeft Mad Fellows een multiplayermodus voor twee spelers geïntegreerd. Online kun je een vriend uitnodigen of gebruikmaken van matchmaking om een spelpartner te vinden. Omdat de titel op het moment van schrijven nog niet officieel was uitgebracht, konden we hem nog niet uitgebreid testen. We hebben echter wel de kans gekregen om de lokale multiplayer van dichtbij te bekijken. Er zijn twee keuzes: coöperatief of competitief. In het eerste geval spelen de twee spelers samen, elk met hun eigen score en vermenigvuldiger. Elke speler heeft zijn eigen linten, blauw voor de eerste en oranje voor de tweede. De eindscore is echter de som van de scores van beide spelers en ze mogen allebei alle vijanden die ze tegenkomen neerschieten. In het tweede speltype heeft elke speler zijn eigen linten, vijanden, vermenigvuldiger en score. Het doel is om meer secties van het circuit te beheersen dan de tegenstander. Beide speltypen zijn erg leuk, vooral omdat het spel onder alle omstandigheden vloeiend blijft. De enige twee punten waarover we kunnen klagen zijn de leesbaarheid van de actie op sommige momenten, ook al is er veel moeite gedaan om verwarring te beperken, en de nodige precisie die soms een beetje wordt misbruikt om trajecten aan te houden.
Conclusie
Een recept dat werkt, verander je niet. Mad Fellows heeft dit begrepen. Het eerste opus werd alom geprezen en het tweede is een briljante opvolger. Niet alles is perfect, maar het is een waar genot om door de levels te gaan en te proberen zo synchroon mogelijk met de linten te lopen. Ook probeer je als highscore-fan zo precies mogelijk te zijn in de timing van je schoten. Het vergt allemaal oefening en veel gymnastiek tussen het oog en de hand, maar als het je lukt, is het zeer de moeite waard. De soundtrack is top en zorgt ervoor dat je het steeds weer opnieuw wilt spelen. Maar wees gewaarschuwd, ook al is de speelduur niet erg lang – één moeilijkheidsgraad is in iets meer dan een uur uitgespeeld – casual gamers zouden wel eens eerder kunnen stoppen, omdat sommige levels nog meer waakzaamheid en precisie vereisen. Tot slot is de multiplayerstand een succes, vooral omdat je kunt kiezen tussen samenwerking en competitie.
Pros
- Een recept dat werkt
- Succesvolle 2-speler multiplayer modus
- Kwaliteit electro soundtrack
- Relaxatie modus voor beginners
- Een uitdaging op Advanced moeilijkheidsgraad
Cons
- Visueel is er ruimte voor verbetering
- De indruk dat je hetzelfde spel steeds opnieuw speelt
- Sommige segmenten vereisen buitengewone precisie