Na een aantal releases in de afgelopen maanden is Atlus alweer terug met een gloednieuwe titel die zich een beetje onderscheidt van de vlaggenschiplicenties. Metaphor: ReFantazio is een nieuwe RPG, maar ook een gloednieuwe licentie voor de Japanse ontwikkelaar.
2024 was rijk aan releases voor Atlus, aangezien de Japanse box aan het begin van het jaar een herbewerking van Persona 3 bood, evenals een verbeterde versie van Shin Megami Tensei V vlak voor de zomer. Metaphor: ReFantazio is daarentegen een gloednieuwe titel van ‘Studio Zero’, een intern team van Atlus dat wordt geleid door de regisseur van de laatste Persona-games (Katsura Hashino). Dit project, waar bijna tien jaar aan gewerkt is, is nu eindelijk een paar dagen verkrijgbaar en zorgt voor heel wat opschudding onder JRPG-fans. Metaphor: ReFantazio is namelijk een spel dat de expertise van dit team laat zien.
Dit avontuur speelt zich af in een fantasie-universum, meer bepaald in het koninkrijk Euchronia, een land dat in chaos is gedompeld na de moord op de koning. Ondanks zijn dood kan er dankzij de magie van de vorst een wedstrijd worden gehouden om zijn opvolger te kiezen, waarbij de kandidaten met alle mogelijke middelen de liefde van het volk moeten winnen. Te midden van dit alles kruipen we in de huid van een mannelijk personage dat vergezeld wordt door een fee genaamd Gallica. De missie van onze hoofdpersoon is om een manier te vinden om de prins van het koninkrijk, die door een vloek is getroffen, te genezen. Dit doel brengt hem ertoe door het land te reizen en deel te nemen aan de wedstrijd om koning te worden om zich te verzetten tegen Louis, een kandidaat met duistere bedoelingen.
Het script van Metaphor: ReFantazio is een van de grootste pluspunten. Met een zeer interessante wereld om te ontdekken, boeiende personages en een plot met veel mysteries weet de titel verrassend te zijn en belangrijke onderwerpen aan te snijden. Het avontuur is ook vrij goed in scène gezet, waarbij soms gebruik wordt gemaakt van geanimeerde scènes met een geweldig effect, ook al is dit aspect niet altijd even succesvol, wat niet erg verrassend is gezien de indrukwekkende lengte van het spel (reken op minstens 50 uur, en veel meer als je alles wilt zien).
De grootste zwakte van deze titel is ongetwijfeld het uiterlijk. De landschappen en texturen zijn technisch gezien niet altijd even modern, en dan hebben we het nog niet eens over het feit dat de consoleversies last hebben van een paar kleine framerate-problemen. We moeten echter het indrukwekkende werk benadrukken dat in de artistieke richting van de game is gestoken. De titel heeft een echt originele en succesvolle visuele identiteit, zoals blijkt uit de altijd creatieve interfaces en menu’s. Hetzelfde geldt voor de muziek, vaak met een epische toon, die gedenkwaardig is en opvalt door de vele gezongen tracks met onconventionele geluiden, maar desondanks zeer opvallend.
Aan de gameplaykant zal Metaphor niet al te veel verschil maken voor fans van het bedrijf. De structuur van het spel lijkt op die van een Persona. We moeten binnen een bepaalde tijd doelstellingen voltooien en deze tijd kan worden gebruikt om zijmissies te voltooien, kerkers te verkennen, onze band met de hoofdpersonages te versterken, de karaktereigenschappen van de held te verbeteren… Al deze mogelijkheden hebben natuurlijk verschillende gevolgen voor de gevechten. Het grote verschil zit hem in de setting van de game, die sterk verandert terwijl onze personages door dit nieuwe universum reizen, waardoor het een ‘adventure game’-gevoel krijgt. Met deze reizen moet ook rekening worden gehouden in dit kalendersysteem, waarbij tijdmanagement belangrijker is dan ooit.

Ook de gevechten volgen een turn-based formule die dicht in de buurt komt van wat we kennen van Persona en Shin Megami Tensei. Metaphor bevat echter een paar welkome nieuwe ideeën. De titel stelt je bijvoorbeeld in staat om buiten gevechten om een aantal acties in realtime uit te voeren, waaronder het van tevoren aanvallen van vijanden, zodat je vervolgens met een voorsprong de confrontatie kunt aangaan. Dezelfde regel geldt voor vijanden, die jou kunnen aanvallen en met voorrang een gevecht kunnen aangaan. Dit “realtime” tintje versnelt ook confrontaties, vooral voor vijanden die te zwak zijn en doodgaan zonder het gevecht te beginnen.
Als een gevecht eenmaal is begonnen, schakelt het spel over op turn-based en vinden we een systeem dat vergelijkbaar is met de titels van de firma. We besturen de acties van een klein team personages die verschillende soorten aanvallen en magie kunnen uitvoeren. Als je de elementaire zwaktes van vijanden uitbuit, verdien je een extra ‘turn icon’ die je kunt gebruiken om tijdens dezelfde beurt een nieuwe actie uit te voeren. Het systeem lijkt erg op dat in de andere spellen van het bedrijf, dus de gameplay is al lang beproefd en biedt opnieuw een schat aan strategische mogelijkheden. Een van de grootste veranderingen komt van het beheer van onze personages, die deze keer ‘archetypes’ hebben, meer traditionele klassen die hun vaardigheden in gevechten bepalen. De titel laat veel vrijheid om de vaardigheden van onze helden te definiëren en biedt talloze klassen die ook kunnen evolueren.

Net als de andere spellen van het bedrijf laat Metaphor al snel zien dat het geen gemakkelijk spel is om door te komen. Gevechten kunnen genadeloos zijn, zelfs op de ‘normale’ moeilijkheidsgraad, waardoor het een echte uitdaging is voor degenen die gewend zijn aan het genre. Maar maak je geen zorgen, er zijn twee lagere moeilijkheidsgraden, zodat je van het avontuur kunt genieten met minder veeleisende gevechten. De game blijkt ook minder straf dan zijn voorgangers en zeer modern door het aanbieden van automatiseringsopties, met name tijdens gevechten die automatisch kunnen worden uitgevoerd volgens verschillende parameters.
Ondanks een echte nieuwe identiteit in het universum en scenario en een meer “avontuurlijk” aspect in de verhaallijn, blijft Metaphor: ReFantazio nog steeds een beetje te veel vasthouden aan de gameplaymechanieken van Atlus’ vorige producties. Desalniettemin is het een uitstekende ervaring, met een tempo dat nog gecontroleerder is dan in de vorige games, ondanks enkele zorgen over de herhaling van de aanvullende content. De weinige punten van zorg weerhouden het er niet van om een plaats te veroveren tussen de allerbeste RPG’s van het jaar.
Conclusie
Na bijna tien jaar ontwikkeling is Metaphor: ReFantazio eindelijk verkrijgbaar. Deze nieuwe Atlus-productie leent veel van Shin Megami Tensei en Persona, maar brengt ook een eigen identiteit. De titel vertelt het verhaal van het koninkrijk Euchronia en de start van een wedstrijd om een nieuwe koning te kiezen na de moord op de vorige koning. Midden in dit politieke conflict kruipen we in de huid van een personage dat vecht om een vloek op te heffen die de prins en rechtmatige troonopvolger heeft getroffen. Dit avontuur brengt onze held naar alle uithoeken van het land en hij zal ook een team van bondgenoten samenstellen om aan zijn zijde te vechten. De formule van Metaphor: ReFantazio lijkt erg op die van Persona, met gameplayfases die afwisselen tussen het beheren van onze vrije tijd en het verkennen van kerkers. Hoewel de titel vaak een beetje te veel lijkt op de ideeën van Atlus’ andere producties, hebben deze hun waarde al bewezen en blijven ze zeer effectief. Een paar ingenieuze nieuwe ideeën veranderen het gevechtssysteem en de manier waarop onze personages worden bestuurd. De titel heeft een zeer lange levensduur, ondanks de ietwat repetitieve nevencontent. Een paar kleine visuele en technische problemen verhinderen niet dat de artistieke richting een groot succes is en een nieuwe identiteit aan de ervaring geeft. Metaphor biedt een echt gevoel van avontuur dankzij het originele universum en de boeiende verhaallijn. Ondanks een paar problemen is de titel zonder twijfel een van de beste RPG’s van het jaar.
Metaphor: ReFantazio
Pros
- Een verrassende en boeiende verhaallijn
- Bekende, maar zeer effectieve gameplay-systemen
- Het uitgebreide en intelligente Archetype-systeem
- Uitstekende art-direction
- Een zeer lange levensduur
Cons
- Visueel niet altijd top-notch
- Een paar kleine framerate-problemen op console
- Een beetje te dicht bij Persona
- Repetitieve ancillary content