Max Caulfield is weer helemaal terug. Bijna tien jaar na de release van de allereerste Life is Strange fungeert Double Exposure als een echt vervolg op het opus uit 2015.
Voor fans van verhalende games is de Life is Strange-serie bijzonder. Sinds 2015 zijn er zes afleveringen ontwikkeld die allemaal draaien om de problemen waar middelbare scholieren mee te maken kunnen krijgen. De franchise heeft van pesten en de gevolgen daarvan een belangrijk thema gemaakt, tegen een achtergrond van paranormale gebeurtenissen. We hebben een hele reeks atypische personages ontmoet die in de vier hoeken van Noord-Amerika wonen, van Max Caulfield (LIS 1) tot Sean Diaz (LIS 2) en Alex Chen (LIS: True Colors). Met deze Double Exposure keren de teams van Deck Nine terug naar hun eerste liefde met het verhaal van Max Caulfield.
Maar deze keer vinden we onze heldin tien jaar na de verschrikkelijke gebeurtenissen in Arcadia Bay. Ze is volwassen geworden en werkt nu als professor fotografie aan de prestigieuze Caledon University. Ze heeft haar krachten niet meer gebruikt sinds de Arcadia storm en lijkt ze zelfs kwijt te zijn. Maar na de dood van een van haar nieuwe vrienden (dit is geen spoiler, noot van de redactie), realiseert het jonge meisje zich dat haar tijdreisvermogen is getransformeerd in het vermogen om tussen twee totaal verschillende realiteiten te reizen. De eerste is de huidige realiteit, waarin haar vriend dood is, en de tweede is die van een wereld waarin Max’ vriend Safi niet dood is.
Als ze dat wil, kan Max tussen deze twee realiteiten reizen met als enige doel het mysterie van Safi’s moord op te lossen. Maar beetje bij beetje zal de heldin zich realiseren dat alles niet in orde is, dat dit verre van een simpele onopgeloste moord is en, nogmaals, dat spelen met realiteiten niet zonder gevolgen is.
Vergeet dus het principe van teruggaan om een actie ongedaan te maken. Als je personage een portaal oversteekt, kan het naar believen wisselen tussen de twee werelden. Het is een briljant idee, want zo kun je veel puzzels oplossen door van de ene realiteit naar de andere over te schakelen. Op een gegeven moment moesten we bijvoorbeeld een camera uit een kantoor halen voordat een politie-inspecteur arriveerde. We moeten dus van de wereld van de dood naar de wereld van het leven gaan, met een vriend praten om erachter te komen waar hij een waardevol object had verstopt, terugkeren naar de andere wereld en tegelijkertijd de inspecteur ontwijken die het kantoor is binnengedrongen. En ondertussen kun je met één druk op de knop in realtime zien wat er in de andere wereld gebeurt. Oké, volg je me nog?
Zo uitgelegd lijkt het misschien ingewikkeld, maar het geheel is behoorlijk ultra-intuïtief en heel snel onder de knie te krijgen. Wat ook goed doordacht is, is dat Max zo vaak van de ene wereld naar de andere verhuist dat hij af en toe fouten maakt in zijn gesprekken, wat gevolgen kan hebben voor je relatie met anderen.
Ja, een Life is Strange-game zou niet geslaagd zijn zonder de beroemde keuzegesprekken. Net als in alle voorgaande delen van de franchise krijg je talloze keuzes voorgeschoteld die je in een dialoog moet maken, of die nu cruciaal zijn of niet. Deze variëren van een eenvoudige naamkeuze voor een kat tot het al dan niet verraden van je beste vriend. De belangrijkste keuzes worden echter altijd weergegeven door een nogal mooi effect en rustige muziek die de speler eraan herinnert dat hij een belangrijke tweesprong aan het maken is.
Het probleem is dat Life is Strange tussen de te maken keuzes meer aanvoelt als een lange, nogal saaie walking simulator. Behalve op de momenten dat je tussen werelden moet wisselen en met voorwerpen moet interageren om puzzels op te lossen, zit je vooral te “kijken” naar de elementen en NPC’s om je heen en te kletsen met deze of gene. Dat is het probleem met dit soort spellen, sommige passages kunnen superlang worden en zich voortslepen, waardoor degenen die liever een sneller spel spelen snel verveeld raken.
Dat neemt niet weg dat dit een kundig geschreven script is, perfect op maat gemaakt voor dit type spel. Je krijgt de indruk dat zelfs de meest onschuldige keuze op de lange termijn een ‘sneeuwbaleffect’ kan hebben, waardoor de speler het gevoel krijgt dat hij het lot van Max, maar ook dat van de personages om hem heen in handen heeft. Het verhaal heeft ons op geen enkel moment verveeld, integendeel zelfs. Er zijn genoeg wendingen om ons altijd betrokken te houden. Of we nu wel of niet houden van de thema’s die in de serie aan bod komen (transseksualiteit, intimidatie, homofobie, etc.), we kunnen niet anders dan ons hoofd buigen voor zo’n vaardige manier van schrijven. Bovendien is het zo moeilijk om onbewogen te blijven tegenover de ervaringen en emoties van de personages dat alle cruciale keuzes die we maken een zekere mate van reflectie vereisen. Aan de andere kant is Double Exposure een van de kortste afleveringen in de franchise, met bijna vier uur minder dan Life is Strange 2…
Een vaardig geschreven script en … zo’n mooie wereld. Hoewel de game-engine van Life is Strange bij lange na niet voldoet aan de huidige standaarden (waarover later meer), blijft het een feit dat deze Double Exposure de mooiste aflevering is die ooit in de franchise is gemaakt. De gezichtsuitdrukkingen zijn verbeterd, ook al is de lipsynchronisatie niet optimaal, en de omgevingen zijn mooier dan ooit. Tot slot is er een merkbaar verschil in de art direction tussen de twee werelden. De wereld van het leven is zeer kleurrijk en geanimeerd, terwijl de wereld van de dood donkerder is, de mensen depressiever… De Franse nasynchronisatie is perfect, van hetzelfde niveau als de VO.
We hadden het over een game-engine die worstelt, en dat is op veel plaatsen te zien. Nu al, om levels te scheiden, blijven de ontwikkelaars laadtijden gebruiken. In 2024, met de SSD’s op consoles en pc’s, lijkt het totaal ondenkbaar dat laadtijden nog steeds deel uitmaken van het spel. En als je de details van het landschap en sommige animaties bekijkt, besef je pas hoe grillig de engine is.
Conclusie
Hoewel deze Double Exposure alle codes van de serie overneemt, herstelt het ook wat het in het verleden misschien miste. Helaas draait de gameplay al snel rondjes en als je geen keuzes hoeft te maken of hoeft af te wisselen tussen de twee werelden, voelt Life is Strange Double Exposure meer aan als een loopsimulator die snel saai kan worden. Desalniettemin hebben de scriptschrijvers hun goede schrijfkunsten behouden en zijn ze met een verhaal op de proppen gekomen dat ons blijft boeien. De personages hebben echte persoonlijkheden en de keuzes die we moeten maken zijn ultracruciaal, wat leidt tot een verhaal dat ons blijft verrassen, welke kant we ook opgaan. In deze aflevering worden de krachten van Max om terug te gaan in de tijd ingeruild voor de kracht om tussen twee alternatieve werelden te reizen, wat leidt tot een aantal goed bedachte puzzels en keuzes. De wereld is kleurrijk en mooi, maar de game-engine is nog steeds een beetje zwak en gebruikt nog steeds laadtijden die onbegrijpelijk zijn in 2024, ook al is dit waarschijnlijk de mooiste aflevering tot nu toe. Desondanks is Double Exposure de beste aflevering van de franchise in lange tijd en heeft het alles in zich om met de tijd beter te worden.
Life is Strange: Double Exposure
Pros
- Het idee van werelden van leven en dood, goed gevonden
- Een aangrijpend en ontroerend verhaal
- Een visueel kleurrijke en erg mooie wereld
- Keuzes die een echte impact hebben op de rest van het avontuur
- Een kwalitatief goede Franse nasynchronisatie
Cons
- Looptijd onder die van andere afleveringen
- Gameplay die niet veel varieert
- Een zwakke engine waarin details vlekkerig zijn
- Er zijn nog steeds veel laadtijden die een smet zijn op 2024