Tails of Iron is relatief onopgemerkt gebleven ondanks het feit dat het een van de beste indiegames van het decennium was, en legde de basis voor een solide franchise. Tails of Iron 2 is rijker aan content dan zijn voorganger en slaagt erin de lore van de game op briljante wijze uit te diepen, terwijl het een deel van de gamegemeenschap van zich vervreemdt met een hoge moeilijkheidsgraad.
Net als veel andere gamers heb je waarschijnlijk het uitstekende Tails of Iron gemist. Dit atypische spel, dat het midden houdt tussen een 2D-avonturenspel en een souls-like, bood je de kans om het lot van een rat in handen te nemen, die verwikkeld was in een genadeloze strijd om het voortbestaan van zijn koninkrijk tegenover het kikkerdreigement. Dit vervolg volgt in grote lijnen hetzelfde concept, maar verandert de setting. Dit keer neemt de jonge erfgenaam van de Guardians of the Wastelands de rol van het Grote Noorden op zich om de dood van zijn vader te wreken, die in zijn fort werd neergeslagen door een demonisch wezen. Tails of Iron 2 is donkerder dan het vorige deel en laat zich duidelijk inspireren door Game of Thrones, maar zonder in parodie te vervallen. En het moet gezegd worden dat de formule goed werkt. Toegegeven, aan het begin van het avontuur krijg je de indruk dat je hetzelfde spel opnieuw speelt. Het begin van het verhaal lijkt erg op het begin van het eerste spel. Over het algemeen is de gameplay ook in lijn met het eerste opus. Maar fans kunnen gerust zijn, dit vervolg biedt genoeg nieuwe functies om ons zin te doen krijgen om het te verkennen.
Tails of Iron 2 is een beetje een met amfetamine versterkte versie van het eerste deel. De game is langer, completer, biedt een interessanter avontuur en vooral moeilijkere eindbaasgevechten. Dus ja, het voelt een beetje als een uitbreiding van het origineel. Er zijn een paar nieuwe vijanden, nieuwe eindbazen en nieuwe omgevingen, maar aan de gameplay is niet veel veranderd. Het grootste verschil met het eerste deel is de hogere moeilijkheidsgraad. Tails of Iron 2 was een technische maar toegankelijke souls-like. Het vervolg is dat veel minder. Veel spelers zullen waarschijnlijk vastlopen bij de eerste en tweede eindbazen… En in dat opzicht is het echt jammer dat het niet mogelijk is om de moeilijkheidsgraad lager te zetten voor dit publiek. Dus ja, dit zal uitdagingsfans aanspreken, maar vergeleken met het eerste deel sluit deze Tails of Iron 2 een aantal deuren.
Het andere jammere is dat er, afgezien van de inhoud van de game, weinig echt nieuws is. Het lijkt dezelfde game-engine te zijn, de gameplay is bijna identiek en dat geldt ook voor een groot deel van het arsenaal… We hadden wel wat meer inspirerende nieuwe functies verwacht. We hadden bijvoorbeeld graag meer verkenning gezien. Ondanks de gevechtsoriëntatie had de game heel goed een voorbeeld kunnen nemen aan metroidvania, bijvoorbeeld door meer verkenning te bieden en de lore beter te benutten. In dezelfde geest betreuren we de afwezigheid van een coöpmodus, die een echt pluspunt voor dit vervolg had kunnen zijn.
En dan zijn er nog de kleine minpuntjes: Franse ondertiteling die het zicht belemmert tijdens intense gevechten, een paar cameraproblemen, waarbij het zicht soms te beperkt is, en een paar vervelende bugs, waarbij eindbazen verdwijnen. Het eerste deel was veel beter geoptimaliseerd voor de release.
Dus ja, fans van het origineel die het in alle opzichten hebben uitgespeeld, zullen zeker in de wolken zijn, vooral omdat de moeilijkheidsgraad een paar tandjes is opgeschroefd. Maar dit vervolg dreigt helaas veel gamers van hun stuk te brengen vanwege de moeilijkheidsgraad en het gebrek aan echte nieuwigheid. Voordat je erin springt, raden we je aan eerst het eerste avontuur te beleven…
Conclusie
Terwijl de eerste Tails of Iron iedereen op één lijn zette door zichzelf neer te zetten als een van de beste indiegames van het decennium, zal het vervolg waarschijnlijk nog meer verdeeldheid zaaien onder gamers. Echte fans zullen ongetwijfeld blij zijn met het langere, meer gecontroleerde avontuur en de verbeterde moeilijkheidsgraad. Anderen zullen zich beklagen over de frustrerende moeilijkheidsgraad, het gebrek aan echte nieuwigheid en het gebrek aan inspiratie. Ja, Tails of Iron 2 voelt meer als een grote uitbreiding dan als een vervolg, maar misschien is dat maar goed ook. Eén ding is zeker: de artistieke richting van de titel zal iedereen aanspreken. Liefhebbers van soul-achtige games hebben een nieuwe must-have om te ontdekken…
Tails of Iron 2: Whiskers of Winter
Pros
- Rijker dan zijn voorganger
- Lage prijs (rond de €20)
- Ontzettend artistieke richting
- Uitrustingsbeheer
Cons
- Een vervolg dat nog steeds aanvoelt als een "uitbreiding"
- Gebrek aan echte nieuwe functies
- Echt een te hoge moeilijkheidsgraad
- Enkele vervelende bugs