Silent Hill was een ijkpunt voor een hele generatie en is samen met Resident Evil de pionier van survival horror. Het tweede opus, dat dit jaar wordt gemoderniseerd in de vorm van een remake, was in feite de meest geliefde episode van de saga.
Of je nu van survival horror houdt of niet, het is onmogelijk om onbewogen te blijven door Silent Hill. De serie was een hit op de PlayStation en PS2, met titels die nu cultfavorieten zijn geworden. Silent Hill 2, vaak beschouwd als de beste en meest geprezen aflevering van de saga, kreeg in 2012 zijn eerste HD-remaster, die te weinig ambitieus werd bevonden. Maakt niet uit, deze keer heeft Konami samengewerkt met Bloober Team, vroegere meesters in de ontwikkeling van survival horror (The Medium, Observer, Layers of Fear), om ons te verblijden met een van de beste remakes van de afgelopen jaren.
De Silent Hill 2-remake, die is aangekondigd voor oktober 2022, lijkt een jaar lang exclusief voor PS5 en pc te worden. Tussen nu en de Xbox-release worden de klanten van Sony verwend met een titel die op maat gemaakt lijkt te zijn voor de PlayStation 5 en Dualsense controller.
De context van de game is goed.
De context van het spel kent 90% van de fans van het genre. We kruipen in de huid van James Sunderland (die een opvallende gelijkenis vertoont met Resident Evil’s Leon S. Kennedy), een man die op zoek gaat naar zijn vermoedelijk dode vrouw. Zijn zoektocht leidt hem naar het verlaten stadje Silent Hill.
Dit is wat de serie zo charmant maakt. We worden naar dit in eindeloze mist gehulde stadje gestuurd, waar bovennatuurlijke gebeurtenissen hebben plaatsgevonden die alle inwoners in bloeddorstige wezens hebben veranderd. Samen met ons personage moeten we ons verdedigen tegen deze vreemde wezens, terwijl we mysteries oplossen.
Het is belangrijk om te beseffen welke ‘bekwaamheid’ het Bloober Team heeft bereikt bij het produceren van deze remake, vooral op het gebied van de graphics. De Unreal Engine 5 verricht hier wonderen. De stad Silent Hill heeft er nog nooit zo mooi uitgezien, met de mist mysterieuzer en verontrustender dan ooit en ongelooflijke lichteffecten. Op het eerste gezicht lijkt de titel niet erg gedetailleerd, maar als je dichter bij de gebouwen komt of, nog beter, als je ze betreedt, zie je al die kleine details, allemaal ongelooflijk goed gemodelleerd. De interieurs zitten vol met voorwerpen die ze tot leven brengen en het gevoel van eenzaamheid tegenover het dreigende gevaar versterken. Het gevoel van angst en bezorgdheid is alomtegenwoordig en wordt nog eens versterkt door de goddelijke composities van Akira Yamaoka. Als je zijn naam kent, is dat begrijpelijk, want hij werkte aan de hele Silent Hill-franchise, evenals aan The Medium en Lollipop Chainsaw. Eng als het moet, maar ook aangrijpend als we meer te weten komen over James’ geschiedenis en verleden. Aan de andere kant lijkt James nog steeds niet te weten hoe hij Frans moet spreken. Jammer voor gamers die moeite hebben met Engels en ondertiteling.
Naast de omgevingen, de een nog mooier dan de ander, is het vooral de vormgeving van de wezens die indruk maakt, evenals die van de helden en antagonisten. Ook hier zien we hoe goed de Unreal Engine 5 het doet in vergelijking met Capcom’s RE Engine. James Sunderland lijkt sprekend op Leon S. Kennedy, van het kapsel tot het loopje, waar we later nog op terugkomen. En wat te zeggen van de gezichtsanimaties, die gewoonweg perfect zijn, onberispelijk? De personages drukken zich uit met hun stem en dankzij de ultragedetailleerde gezichtsbewegingen voelt de speler dezelfde emoties als zij.
Aan de andere kant begint de titel zijn beperkingen te tonen in de afwerking en verschillende bugs. Naast een paar kleine interactiebugs tussen James en objecten, die een perfecte uitlijning vereisen tussen de held, de camera en de cursor, merkten we helaas talloze framerate-dalingen in de Performance-modus, evenals een of twee totale spelcrashes. Misschien dat een patch dit in de toekomst verhelpt, maar zoals het er nu voor staat, houden we vast aan dezelfde configuratie en dus aan dezelfde kleine bugs hier en daar.
In een remake zijn de graphics natuurlijk gemoderniseerd, maar dat geldt ook voor de gameplay. Vroeger had je een camera boven je hoofd, die zich boven de speler bevond en meebewoog met zijn bewegingen. In deze remake hebben we weer een camera die gebruikelijker is voor dit soort spellen, over de schouder van de held en veel dichterbij. Dit verhoogt de immersie aanzienlijk, een essentieel punt voor een survival horror.
De teams van Bloober Team hebben ook besloten om hun titel meer op actie te richten, ten koste van het survival horror-aspect. Hoewel je nog steeds je dagelijkse dosis spanning en sensatie krijgt, zijn er nog steeds meer vijanden dan in de originele versie en dus meer gevechten dan oorspronkelijk. En helaas is dat waar we zien dat deze Silent Hill remake nog wat fine-tuning moet doen om gelijke tred te houden met de nieuwste Resident Evil remakes, hoewel het gat tussen de twee minimaal is. James is ultrazwaar om te bewegen, hij is traag en zijn ontwijkingen zijn vrij willekeurig. De gevechten, die dan ook behoorlijk veel zijn, komen in hand-tegen-hand gevechten neer op ontwijken en hameren op de R2-toets, terwijl het richten van vuurwapens vrij traag en onnauwkeurig is.
Aan de andere kant is er ook een groot verschil tussen James en Resident Evil.
De kracht van deze remake is echter de Dualsense-ondersteuning. Als er gevaar dreigt, klinkt er een knetterend geluid uit de luidspreker van de controller om ons eraan te herinneren dat het gevaar overal kan zijn. Tijdens enge passages zorgt haptische feedback (die 2.0-trillingen) voor rillingen tot in ons lichaam.
Wat de rest van de gameplay betreft, hebben we min of meer dezelfde titel als toen, met één verschil: de levensduur. Waar het verhaal van de originele game bijna 8 uur duurde om te voltooien, verdubbelt deze remake dat met meer dan 15 uur. Hoe hebben de ontwikkelaars dit voor elkaar gekregen? Door veel van de scènes die voorheen maar zo’n twintig minuten duurden, maar nu meer dan een uur in beslag nemen, te verlengen. Ook de puzzels, die nog steeds erg goed in elkaar zitten, vergen al onze inzet en denkwerk.
Het leven is verdubbeld, maar dat is zeker niet te danken aan de collectibles die we tijdens ons avontuur verzamelen. Soms wordt het al snel slopend als het er te veel zijn, maar in deze remake is de afwezigheid ervan vreselijk voelbaar. We hadden het dan ook erg op prijs gesteld als we tijdens ons avontuur een paar voorwerpen hadden kunnen verzamelen om de boel wat op te vrolijken, en niet alleen die documenten die je vindt en die je meer vertellen over het universum.
Conclusie
Silent Hill 2 was al een van de beste survivalhorrors van zijn generatie en deze remake bevestigt al het goede dat we van de licentie vonden. De uitmuntende kwaliteit brengt een survival horror die er nog nooit zo modern uitzag up-to-date, met vernieuwde gameplay, gesublimeerde graphics en een langere levensduur dan ooit tevoren. Het is geweldig om James Sunderland en Pyramid Head weer bij elkaar te zien, maar laten we eerlijk zijn, deze remake van Silent Hill 2 is echt eng en hield ons van begin tot eind in spanning. We hebben ons geen moment verveeld, met een totale onderdompeling geholpen door de mogelijkheden van de Dualsense controller. Helaas hadden we te maken met een paar crashes en grote vertragingen, terwijl de hand-to-hand gevechten eerlijk gezegd niet erg spannend zijn, met James Sunderland echt te zwaar om te bewegen. Ondanks alles is deze remake waarschijnlijk een van de beste van de afgelopen jaren. Alleen de nieuwste Resident Evil, de eeuwige rivaliserende franchise, lijkt te kunnen concurreren met deze uitstekende remake van Silent Hill 2.
Silent Hill 2
Pros
- Verdubbelt de levensduur van het originele spel
- Perfecte muzikale composities van Akira Yamaoka
- Ongelooflijk gebruik van de mogelijkheden van de Dualsense
- Een constant stressvolle en griezelige sfeer
- Visueel is het erg mooi
Cons
- Sommige crashes en schokken
- Jammer dat de combat niet uitgebreider is
- Geen collectibles gedurende het avontuur
- Geen VF