Verwacht door fans van de serie, die sinds 2014 niet meer waren getrakteerd op een nieuw opus, vormt Dragon Age The Veilguard een keerpunt in de geschiedenis van de franchise van BioWare. De prestigieuze studio, die de laatste paar jaar een opeenstapeling van misstappen heeft gemaakt, heeft zijn slechtste game sinds de oprichting afgeleverd.
Dit nieuwste deel in de legendarische Dragon Age-saga zal zeker het gesprek van de dag zijn geweest. Met zijn mauve kleuren, “non-binaire” personages, zelfingenomen dialogen en “innovatieve” karakterontwerpen. Het is een feit dat de game de mensen al voor de release verdeelde. BioWare aarzelde niet om een groot deel van de fancommunity van zich te vervreemden om een nieuw publiek aan te spreken. Het is een gewaagde keuze die kan worden verklaard door de moeilijkheden om in 2024 een triple-A game winstgevend te maken. Maar naast deze verklaringen voor “waarom zoveel haat?” voor dit spel, is er vooral de atypische achtergrond van de studio… BioWare werd 29 jaar geleden opgericht en is een van de meest prestigieuze westerse ontwikkelstudio’s gespecialiseerd in role-playing games. Het heeft RPG-klassiekers op zijn naam staan als Baldur’s Gate, Star Wars: Knights of the old republic, Jade Empire, de Mass Effect-trilogie en Dragon Age, een serie middeleeuwse rollenspellen die redelijk wat commercieel succes hadden ondanks “gemengd” kritisch succes – de spellen werden over het algemeen goed bevonden door de pers, maar behaalden nooit scores die vergelijkbaar waren met andere klassiekers in het genre zoals The Elder Scrolls.
Een paar jaar geleden, toen het derde deel van de serie net was aangekondigd, kondigden twee van de oprichters van de studio hun vertrek aan en anderen volgden. De zaken werden vervolgens gecompliceerd door de annulering van een eerste ‘Shadow Realms’-project in 2014, het vertrek van de meeste ontwikkelaars van de Mass Effect-serie en vervolgens een grote reorganisatie bij EA, waardoor verschillende teams fuseerden. En in 2017 begon het drama. De nieuwe Mass Effect is een flop, ondanks een aantal goede eigenschappen. De titel voldeed niet aan de verwachtingen en de BioWare-studio werd gedegradeerd tot een ‘ondersteunende’ studio. Een nieuwe golf van vertrek volgde. Tegen 2020 waren er bijna geen ontwikkelaars meer over die in 2015 bij de studio hadden gewerkt. En dat is het cruciale verschil dat deze radicale koerswijziging met Dragon Age: The Veilguard verklaart. Ten eerste is het een ander managementteam, dat een andere artistieke richting volgt. Ten tweede is het nieuwe team qua ervaring niet van hetzelfde niveau als het oude team. Er was ook een radicale koerswijziging tijdens de ontwikkeling (van RPG naar pure actie-RPG), en zelfs een naamsverandering voor het project. Dit alles geeft ons nu een beetje meer inzicht in waarom The Veilguard zo anders is dan zijn voorgangers.
Het is duidelijk dat de fans in deze aflevering een wrede ontgoocheling te wachten staat. De game heeft een extreem lineair levelontwerp, een cartooneske grafische stijl die het tegenovergestelde is van de zeer duistere en volwassen stijl van de eerste delen, een cast die bijna rechtstreeks uit een Netflix-serie lijkt te komen en bovenal een veel toegankelijkere gameplay, gericht op actie en alleen actie. Dragon Age is duidelijk geen RPG meer. Het is waar dat je je eigen personage kunt creëren met behulp van een uitgebreide editor, en dat personage evolueert gaandeweg, waarbij je ervaring opdoet, vaardigheden vrijspeelt en uitrusting upgradet. Typische RPG-elementen. Maar in de praktijk is het ver verwijderd van de Dragon Age van vroeger. De game is veel toegankelijker, filmischer (en dat is echt een pluspunt), makkelijker te spelen en vooral veel lineairder. Natuurlijk was Dragon Age nooit Skyrim. Maar toch, hier hebben we het over lange gangen van 3 of 4 meter breed, arenagevechten en ultrabranded paden, tot het punt waarop je je bijna gaat afvragen of de game niet een simpele hack & slash met een paar RPG-elementen is geworden.
Pad in de hand, scepsis maakt zich van ons meester. Het eerste waar we van schrikken is de extreme lineariteit. The Veilguard probeert ons wijs te maken dat het een open wereld is, maar in het beste geval kun je verschillende paden bewandelen door micro-werelden met een ultrabrandmerk als je eenmaal bepaalde vaardigheden hebt verworven. De hoofdmissies zijn rechttoe rechtaan: je doorkruist een level in een rechte lijn, slacht alles af wat beweegt en bovenal is het leveldesign gruwelijk primitief: geen verrassingen aan de horizon, ook geen verticaliteit, weinig gebruik van vaardigheden, de mechanismen zijn systematisch hetzelfde. Qua structuur is The Veilguard erg slecht. En dat is nog zacht uitgedrukt. Want wat de hoofdzoektocht betreft, is de titel kort. Reken op 9 tot maximaal 12 uur. 20 uur als je probeert de zijmissies te voltooien – die overigens niet erg interessant zijn.
Verrassender is dat de game op verhalend vlak goed is gepresenteerd met talloze prachtig geënsceneerde cinematics, maar de dialogen zijn vaak zo hol dat je ze al snel allemaal overslaat, de vertakkingen in het verhaal zijn oninteressant, de personages zijn ultrakarikaturaal en zo saai als maar zijn kan, en het hoofdplot heeft moeite om ons echt te boeien. De volwassen toon van de vorige delen lijkt volledig te zijn verdwenen. Hetzelfde geldt voor de art direction, met overal mauve kleuren, een relatief lelijk cartoonesk karakterontwerp en heel weinig inspiratie in de wereldopbouw. Het spel is echter niet lelijk, integendeel zelfs. Maar voor een triple-A game zul je al snel merken dat het bij lange na niet voldoet. Sommige elementen van de game zijn tot in het extreme opgepoetst – met name de modellering van de personages en sommige vergezichten – terwijl andere, zoals de vogels die over de rand van een meer vliegen, ronduit smakeloos zijn. En dat is jammer, want Dragon Age had zoveel beter verdiend.
Het is heel simpel, als je een absolute fan van de franchise was, zou The Veilguard wel eens de aflevering kunnen zijn die je voorgoed doet afhaken. De game lijkt te zijn ontworpen voor een tienerpubliek en zet – a priori definitief – een streep door alles wat het DNA ervan maakte. Natuurlijk zijn de gevechten nog steeds leuk en bevat het spel een aantal epische gevechten. Over het algemeen verbaast het ons dat de ontwikkelaars van Dragon Age geen co-op game hebben gemaakt, de lineaire formule van deze episode leende zich daar zo goed voor, net als de constante buit…
Eindniveau, tot slot, we moeten toegeven dat deze aflevering een beetje aanvoelt alsof hij haastig is afgewerkt. Het typische voorbeeld zijn de personages die door elkaar heen rennen. Het is onmogelijk om geblokkeerd te worden door een NPC in deze titel, omdat ze nooit met elkaar in contact komen. We noemen ook een paar leuke bugs, twee crashes en een blokkeringsbug waardoor een oude save opnieuw moest worden gestart…
Conclusie
Met The Veilguard trekt BioWare een streep onder alles wat de Dragon Age-serie zo’n succes maakte. Het duistere rollenspel is veranderd in een extreem lineair actieavontuur dat is gericht op een zeer jong publiek met zijn cartooneske uiterlijk en tienertoon. De verandering in toon is radicaal. En hoewel de beelden over het algemeen mooi zijn en de gevechten mooi in scène zijn gezet om ons tot het einde van het avontuur op het puntje van onze stoel te houden, moeten we toegeven dat we moeite hebben om grip te krijgen op deze nieuwe formule. De gameplay is aanzienlijk verarmd, het levelontwerp is afschuwelijk slecht, de gameplay is repetitief en bovenal hebben de toon, het universum en het karakterontwerp niets gemeen met die van de eerste games in de serie…
Dragon Age: The Veilguard
Pros
- Filmische gevechten
- Erg mooi
Cons
- Austere art direction
- Veel te kort voor een RPG
- Oversimpelde gameplay
- Oninteressante cast
- Slecht level design